De golven dragen zo de woorden aan
dat voeten verder langs de vloedlijn gaan
en toch de kuiten krimpen bij zon, waan,
buitenaardse duinen. Verneder mee:
ik ken de kracht, ik ben maar onderdaan,
een strandjutter. De stoere redder? Nee.
De golven dragen zo de woorden aan.
Ze brengen evenaar of volle maan
als door een verrekijker over zee
licht binnen handbereik. Geen wee op wee
zoals een ijsschots eist of wrakhout. Staan.
Diep ademen met klank en ruimte mee,
de golven dragen zo de woorden aan.
ik ben maar een onderdaan van jouw woorden langs de vloedlijn en heb niet eens de kracht van een voetafdruk, enkel van de waan bij iedere maan. Licht wordt gebracht door de golven, de woorden, gedragen door jou, klank en ruimte komen tegemoet.
BeantwoordenVerwijdereneen antwoord als gedicht, als relikwie aanvaard.
BeantwoordenVerwijderen