paasgeheim

de naam van het vogeltje mogen we niet vergeten

na de winter en zeker zijn kleur, zo mooirood,

vooral op de borst (en 't rijmt op eeuwig dood)
en de gewoonte om paaseieren te eten

hier voor het livingraam, en 't kan nooit gemeten

worden, maar misschien wel eeuwig hoe groot

de gedachtes aan moeder zijn, bij leven

blijft veel gedenken aan haar warme schoot.

met zoveel verdriet in haar hondstrouwe ogen

vraagt ze waarom dit en dat moest gebeuren,

we zaten sprakeloos wat mee te kijken

naar buiten. misschien kunnen de tuinkleuren

voor het eerst openbreken voor een hemelhoge
paaszon, in onze ogen die voor druppels wijken.