den avond viel

je lach stond nog
met zilveren tanden
achter bedompte ruiten
mijn drift
toen ik
met moegedragen handen
de ramen sloot
in 't steigerend licht
mijn late lampen doofde

in avonden
waar wild
mijn ruiters draafden
getrouwen
in de eenzaamheid

Reacties

  1. hoe wild ruiters ook draven, de eenzaamheid wacht onder afgekoelde lakens waar slechts één kussen wordt opgeschud voor een gescalpeerd gevoel...
    prachtig gedicht!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten