herfststorm




nooit dronk de herfst zo zijn druppels,
brak zo ontstuimig zijn liederen stuk
- met geknapte snaren bengelend in de wind,
van de takken, als gebroken spinnepoten -
nooit ranselde hij zo gekweld
met verroeste vloeken luid jammerende
knotwilgen de regen in, rennend, -
zo zaagde hij zo rancuneus
hele bossen sagen omver,
geprikkeld springend over woeste bergen,
botten van eens geklonken hebbende sonnetten;
hele beemden elegieën sloegen luidkeels
aan het zingen, strompelden hakkelend
op hun gescheurde versvoeten die bergen af;
hele kuddes puntdichten, getemd,
getergd, geslagen onder de zweep van 't laatste,
ranselend, ronselend rondeel, renden radeloos rond
in dronken geklapper van
vergeten, vergeelde dichtershanden:

dit is mijn straf

Reacties

  1. wat een prachtige collectie van woorden, beelden, gevoelsgolven die uit jouw Kunstige dichtershanden vloeien! Klasse!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. en toch blijft het mijn straf, k. telkens weer de stormen te trotseren... ;-)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten