een doordeweekse avond

jij was al naar boven, ik deed wat afwas;
'niets onsterfelijker dan een klein gedicht!',
dacht ik zo, 'geschreven onder donker lamplicht',
en nam de vuile pannen van het gas.

ik dacht: 'ik schrijf nu een gedicht
zoals je een voetbal in het gras
trapt, of een verdwenen knoop aan je jas
verbergt: dit heeft weinig, niets gewicht'.

een van de kommen had precies een lek
juist aan de rand, op het druiprek
dampten kopjes en het oud bestek.

ik dacht: 'een eitje bij 't ontbijt,
een kus of teder woordje op zijn tijd:
dat zijn onze stukjes onsterfelijkheid'.

Reacties

  1. ah ....hoe doordeweeks die kleine, lieve momenten die de tijd overschrijden in belangrijkheid....heel heel zo heel erg mooi

    BeantwoordenVerwijderen
  2. die kleine dingen doen soms je hartje zingen...

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten