sofietje

Je bent je ouders vergeet-me-nietje,
je meter haar bloemenbietje,
je peter zijn ochtendliedje.
je bent een gezelle-melodietje,
klaterend in een visrijk vlietje,
of, als een neigend oeverrietje,
een schrijverke, rusteloos sprietje
op een plas, het is jouw gebiedje.
en wat ouder, dan giet je
de levensblomme, voedert je parkietje,
stoeit met hans of natalietje,
weent om een geschaafde knietje
of praat met tuindwerg hippolietje.

maar blijf steeds jong, klein lief sofietje,
want ouder worden...dat verdriet je.