rouw om je

Ik weet dat eens jouw handen
die ik wuivende zal noemen
die veerlichte minnaars strelen
lentes in voornamen delen,
kersen en bloemen plukken als wezens,
roepende ruiters verlegen doen afstijgen
van afgereden paarden
bloedend aan neus en flanken,
die van moordenaars terug kinderen maken
wenend als water en zeewier,

morgen gedwongen worden
te vergrauwen te smeken
bij spotters en spuwers
en splinters en sprokkels
door hand en spandiensten
voor sperwers en spotters.

jouw zonen zullen eerder gestorven zijn
jouw minnaars het land verlaten
jouw ruiters doorstoken en zoals jij
zullen mooie handen verworden tot klauwen.

en ik denk reeds met weemoed
aan momenten die we nu beleven.
is dit wel méér dan een ritus
die ons zijn denken oplegt
en schrijven wij niet enkel in gedichten
aan mooie woorden onze gedachten toe.
ik weet dat jij althans eerlijk bent :
gisteren zag ik je trouw en traag
onder een rozenboom bloemen begraven
die je de dag voordien in je haren droeg.