kwelling

Van nacht tot nacht
zink ik in deze moeheid dieper weg,
o zwart kanaal der loomheid
waar ik huichelend in dreg

de dag
ligt op mijn maag
te branden als een ui,
mijn vingernagels scheuren
reeds aan kous
en verse trui

ik ruk mij meer dan vijftig jaren om
en tuimel door een glazen deur,
de meikever in me
haakt in het kluwen vlas,
verleid door licht en lentegeur