Nog had ik me voorgenomen
met weinig woorden iets te zeggen,
met minder klanken uit te komen
om iets onzegbaars uit te leggen.
En wel, omdat ik steeds weer voel
dat wat mijn hart het diepst beroert
al stuntelend tot woorden voert
die ik helemaal niet zo bedoel.
Hoe vaak de plank niet misgeslagen
als 'k iemand zag die mij beviel,
die diepst iets deed tot in m'n ziel,
met als gevolg bedroefde dagen?
Ten lange leste geprobeerd
gewoon m'n mondje dicht te houen,
niks te houwen of van trouwen,
maar helaas ook dat bezeert.
En wat er verder nog resteert
is nooit meer eens verliefd te zijn,
maar ook dat kent zo zijn pijn
voor degeen die het ontbeert.
Er zit iets wreeds in de natuur;
het lijkt op een verboden vrucht
die aan de boom, hoog in de lucht,
een appel blijkt, en zuur.
Reacties
Een reactie posten