Strootje

Liep ik gewoon ergens te lopen

met mijn ziel onder mijn arm,

niets te wensen, niets te hopen,

een beetje zon en niet te warm

- eindelijk weer zonder doel

te midden van een oud gevoel.

Vrij en door niets aangedaan

met een strootje in mijn mond,

keek ik zorgeloos weer rond

hoe de wereld om me heen

zonder regen, zonder zorgen

tussen maan en sterren stond,

alleen vandaag, en zonder morgen.

Daar was het weer, dat avontuur,

sinds lang verdwenen en vergeten,

met dagen van wel duizend uur

met een geluk dat zo mag heten.

Het lijkt ver weg, 't komt niet weer

door te neuzen in de boeken,

geen ziel onder de arm genomen

doet het vinden bij het zoeken.

Het komt als je, gewoon op pad,

een strootje ziet en niet meer weet

waar het voor dient en prompt vergeet

dat je 't in je mond gestoken had.