Soms neurie ik een eigen lied,
een aireke dat nog niet bestaat,
dat met me mee gaat over straat
en tot vandaag me nooit verliet.
Ze zeggen dat het Mozart is,
maar ook op Boccherini lijkt,
een vogel uit de dierentuin is,
maar hoe je 't ook bekijkt,
het moet iets zijn als van mezelve
omdat het zomaar bovenkomt
als 't avond is zo tegen elven
en al 't geluid rondom verstomt,
dat iets zo hoog blijft zingen
als een dunne snaar die resoneert
op zo dichtbije blije dingen,
die iedereen in stilte eert.
Reacties
Een reactie posten