Fontein

Altijd en door alle jaren heen

heb ik mezelf soms horen zingen
van iets dat boven alle dingen

me als een juweel toescheen.

Een geluk dat nimmer zou vergaan

en met zijn schittering wil zijn

als lichtjes in een stadsfontein

waar 'k vaak ben blijven staan

om het spel te zien van 't water

dat in de lucht een buiging maakt,

maar toch al gauw en even later

verdwijnt en dan de vijver raakt

en wegstroomt in de oceaan,

op weg naar een verloren land

met op de bodem zoveel diamant

als schepen die er zijn vergaan,

maar weer komt bovendrijven

wanneer opnieuw een hoog geluid

het water in de hemel spuit,

als iets dat gaat - en toch zal blijven.