De bomen

Teruggekeerd naar het domein

waar alle dingen die ik zag

niet slechts de woorden zijn

waarin ik woon de hele dag,

maar weer verschijnen in het licht

van hun oorspronkelijk gezicht

zoals ik zag aan gindse bomen,

hoe zij daar stonden langs een wei,

nog leunend tegen morgenmist,

geen boom die van de ander wist

vanwaar hij was gekomen.

Geen blad dat viel, geen zuchtje wind

of iets dat mijn woorden wilde vangen

voor een gedicht uit een verlangen

te zeggen wat een mens hier vindt.

Vandaar dat ik niets beters had

dan tot mezelf te komen,

voorbij de woorden van de bomen

met al hun namen die 'k vergat.

En als een wolk die verder drijft

en niet kan worden ingelijfd,

ben ik, alvorens naar huis te gaan,

er sprakeloos nog blijven staan.