dat ik iets rond je wezen zag
dat mij versteld deed staan,
dat hoger dan de bergen lag?
En mooier dan de diepste lach
mij ongekende vreugde schonk,
als zonlicht op de eerste dag
waarop het goud weer blonk?
Waar kwam het toch vandaan,
toen ik voor 't eerst weer zag
de schoonheid die verborgen ligt
achter het licht van een gezicht,
met heel mijn hart van slag?
Alsof een mens het vinden kan
wanneer het zoeken is verloren
en het geluk pas wordt geboren
als niets meer over is, pas dan.
Verbijsterd blijf ik erbij staan
en schuil onder de hoogste boom,
opdat de bliksem in mag slaan
en mij dan meevoert in de droom.
Vanuit je gevoelens mooi neergepent, fantastisch toch!
BeantwoordenVerwijderenGodelieve Blommaert
Dank je Godelieve, een harteklop, hartekreet ee...☺️
BeantwoordenVerwijderen