Bos

Soms laat het alledaagse leven los
en ontsnap ik aan de dingen
die mijn ikje in een keurslijf dwingen,
lopend ga ik door ons bos.

Want als ik voorts de bomen hoor,
zacht krakend in de winterwind,
dan zing ik mee, alsof in koor,
en weet dat het opnieuw begint.

Een leven dat verloren ging,
nog vrij en zonder zorgen,
in niets gevangen of geborgen,
een kleinood als het grootste ding.

Dan wil het onverwacht gebeuren
als ik ga rusten bij een oude eik,
de dreven noemend bij hun kleuren,
dat ik iets zie van een verloren rijk.

Een land waaruit ik ben gekomen,
zo zonder taak en plicht
als in een bos om van te dromen
met door de wind verstrooid het licht.