Lopend langs een boomgaard
dacht ik te begrijpen
hoe de appelen hier rijpen,
blozend in de zomerzon.
Of mijn geluk niet groter kon,
zag ik hoe hier bomen staan,
dolgelukkig vol met fruit,
door bestuiving eens ontstaan
tussen bruidegom en bruid.
Ook begreep ik vreselijk goed
dat een mens hier iets vergaart,
een appeltje voor de dorst bewaart
en alles aan de bodem doet.
Tevens aan Newton nog gedacht
toen iets naar beneden kwam
door de aardse zwaartekracht,
zoals ik eens op school vernam.
Maar 't vreemde van dit alles is,
dat ooit de mens gevallen is
en Adam met Eva aan z'n zij
zwichtte voor een appel en een ei.
(Later die middag nagegaan
of zoiets zich heeft voorgedaan
in mijn leven - en tegen welke prijs
ik 't verkwanseld heb: het paradijs).
Reacties
Een reactie posten