Poppel

Achter de kerk van Poppel, aan de grens,
waar het Vlaamse land de toon al heeft gezet,
voert een pad naar het einde van de mens;
hier past stilte naast een prevelend gebed.

Rijzig waakt een kruis, grijzer nog dan lood
over een neergevlijde roos van aardewerk;
een portret dat naar je kijkt vanaf een zerk
zwijgt over het raadsel van de dood.

Alles getuigt hier van de Heer
die een dierbare tot zich heeft genomen,
diep gebeiteld slaan de letters neer
tot vertroosting voor de vromen.

Een kerkklok speelt het eeuwig leven,
engelen weerkaatsen het namiddaglicht,
gekleed in marmer bewaken ze de dreven
alsof hier nog een wonder wordt verricht.

Bij verse bloemen, je wendt je blik 'n beetje af,
zie je een weduwnaar bij haar die hem verliet.
Je voelt hoe diep de afgrond is van 't graf
en je gaat weg - in Poppel zelf bestel je friet.