Pluim

Ik geef om je omdat je verend loopt

door de wereld met zijn steden,

omdat je mooi bent losgeknoopt

van het moeras uit het verleden.

Ik hoor het altijd in je lach,

iets dat zich uit als pure jeugd

om wat zich voordoet elke dag

en om zichzelf bestaat uit vreugd.

Geen kwel, geen Freud, nee niets

dat je als therapie kan boeien,

geen cursus zolang je op de fiets

zelf met de wind kunt stoeien.

Geen droef gezeur of klaaggezang,

gewoon weer stampen in een plas

en voor geen bui of onweer bang,

geen jammer om geluk dat was.

Maar altijd iets dat zich herstelt,

een panacee voor 't vele leed,

niets dat het denken heeft bekneld

wat gister met vandaag wel deed.

Met jou heb ik voorgoed ontmoet

iets uit mezelf dat me pleziert:

de dag te groeten met een hoed

waarop een pluim het leven viert.