Vader Tijd

Vandaag valt er een voorjaarsblad
in herfstig geel al naar beneden,
alsof een late wind laat weten dat
niets eerder wegwaait dan het heden.

Hoe vaak is het me niet vergaan
met uitzicht nog op jonge bomen
dat ik hun groen in knop zag staan
met het najaar al gekomen?

Dat ik bij elke zomer dacht
dat er geen einde aan zou komen,
het leven me een tijdlang bracht
dat ik gerust kon blijven dromen?

Dan dacht ik niet aan Vader Tijd
en wist niet van zijn snode aard
die niets dan eindigheid bepleit,
noch voor de toekomst iets bewaart.

Die alle dagen aan mij knaagt
en ondanks al mijn mooiste dromen
me wakker schudt en me belaagt
en aan 't eind niet doet ontkomen.

En niet het minste woord laat horen
hoezeer de tijd een mens ontvliegt
vanaf de dag dat hij geboren
nog heerlijk in zijn wiegje wiegt.

Vandaag valt er een voorjaarsblad
en schuift de dag in het verleden,
het dwarrelt neer en zegt me dat
een mens moet leven in het heden.