Soms is de wereld me te groot
en achter de microscoop gezeten
wend ik me tot al het kleine
en geniet vanuit een beter weten
met volle teugen van het fijne
dat ontbreekt in 't dagelijks brood.
Met wat water uit de sloot
keer ik huiswaarts als een koning
en leg een druppel op een glas
alsof het een elixir was,
de hoogst denkbare beloning.
Want zie hoe daar een watervlo
zijn rondedans begint en in ballet
de aandacht trekt en alles doet
om haar te winnen voor 't waterbed.
Hoe verderop het kikkerdril,
twinkelend als een sterrenhoop,
het kleinste visje baren wil,
kompleet met priester en met doop.
Maar bovenal ben ik verbaasd
hoe het pantoffeldiertje glanst
en in haar eigen weide graast
alsof het met de Schepper danst.
En hoe het me weer stralen doet
dat ik pardoes ben uitgegaan,
de microscoop heb laten staan
- en toen het kleine heb ontmoet
in al het grote van 't bestaan.
Hoe groot is het bestaan van zulke wezentjes.
BeantwoordenVerwijderenMooi om ze te kunnen vergroten.
En het dan ook nog zo verwoorden!
gewoonweg prachtig....tot in het allerkleinste , 't grootste detail
BeantwoordenVerwijderenZijn het geen wondertjes, K.? Aldus mijn kleine bewondertjes. Dank voor je meeturen.
BeantwoordenVerwijderenHilly, je moest eens weten, hoe deze wezentjes naar boven gluren, om door de lenzen in mijn ogen te turen...
BeantwoordenVerwijderen