Verdriet

Er woont in mij een soort verdriet,
misschien om wat ik heb verloren,
of zelfs omdat ik ben geboren.
Maar wat het is, ik weet het niet.

Soms is het hoorbaar in mijn lied:
een zachte, trieste ondertoon
waar weemoed klinkt, zo droef
alsof ik soms mezelf begroef.
Vanwaar het komt, ik weet het niet.

Vaak denk ik over dingen na
die niet goed zijn voor een mens,
zoals het afscheid van het leven,
de willekeur die kruipt in 't zijn,
de liefde die soms is, soms even,
de onrechtvaardigheid, de pijn.

Zelfs 't fladderen van een vlinder
laat ondanks alle schoonheid zien
dat 't leven omvliegt als een dag
en dat ik, van bloem tot ginder,
in hoge vlucht de nectar zag,
en dacht: dat is geluk misschien.

Er woont in mij een soort verdriet,
dat al wat is, eens weer vergaat,
zelfs 't deuntje dat ik fluit op straat.
Waarheen het waait, ik weet het niet.