Tinneke

Het is een mooie dag vandaag, zo te zien;
geen wolkje aan de lucht, een enkele misschien.
Wat wuivend groen, waarbij een hoge plant
over een zerk naar voren buigt aan deze kant.


Er staat geschreven, gebeiteld met wat goud,
een naam: Tinneke; ze was pas vijf jaar oud.
Er lag een pop op vers omwoelde aarde,
een schoteltje, een klein fornuis,
wat speelgoed waar ik naar staarde.

In het dorp verlaat een vrouw haar huis,
al onderweg met wat gerei, een zakje thee,
een lepeltje, wat snoepjes voor haar fee.
Zo zal het gaan, door alle jaren heen:
de bedevaart van kinderkamer tot een steen.

Het speelde zich voor mijn ogen af, dit leed.
Dat krijg je als je op een kerkhof loopt;
dan hoor je zomaar, onverhoopt,
van een auto die de stoep op reed.