Gras

Ik ben gaan kijken naar het gras
dat even groen als vroeger was,
waar eens je naam, genoemd in steen,
voor iedereen te lezen was.

Nu is het leeg, de steen is heen,
het graf geruimd, alleen het gras
dat hoger nog dan vroeger was,
weet waar je bent, als geen.

Daarna ben ik weer weggegaan
door lanen waar wildgroeiend gras
nog langs de kant een teken was
van je bestaan, hier ver vandaan.

En thuis, gekeken door de ramen
of septembergroen ook iets vermeldt
van eeuwig leven en vertelt
van eens opnieuw weer samen

vraag ik me droevig altijd af
waar ooit een mens toch blijven mag
aan gene zijde van het graf

- vooral als ik op een sprietje bijt
en gras tot stro werd door de tijd.