Mevrouw ...

Mevrouw ... is dood.
De laatste keer dat ik haar zag
zat zij aan een grote ronde tafel
in een oud bejaardenhuis.
Tevreden voelde ze zich thuis.

Met kleurpotloden in de buurt,
dominostenen aaneengeschoven
en met kruissteekjes geborduurd
iets dat in het leven deed geloven,
was zij uiteindelijk weer het kind
dat een volwassen mens bemint.

Met een slabbetje op haar schoot
en wat brood dat voor haar lag,
keek zij dromend voor zich uit,
zwaaide zachtjes goeiedag
door de grote buitenruit,
waar ik omkeek na 't bezoek.

Als bij toneel viel toen het doek,
nog onverwacht - hoewel ik zag
hoe bleek het licht op haar gezicht
en rond haar huid en handen lag.

Toch nog een schrik bij het bericht
dat door de bus naar binnen gleed
en mij als vaker vragen deed
waarheen 'n mens vaart uit het zicht.