Dorp

Afgestapt, de fiets er neergezet,
een biertje met een koek besteld.
Iets verder ligt een open veld,
een paard erop in stil gebed.

Soms lijkt de wereld op een thuis
als gedrapeerd door hogerhand
met diepe voren door het land
onder de wind in zacht geruis,

waarbij een tafereel je wacht,
zo onwaarschijnlijk mooi, te veel
om waar te zijn, zo heel.
Wie had zijn leven zo gedacht?

En toen opeens dat klokgeluid,
een kerkdeur die er openzwaait,
een kraai krassend rondjes draait,
een dode die wordt uitgeluid.

Hoe traag was niet de zwarte stoet
die als een rups het beeld uitliep
en zong van God die alles schiep?
Ik knikte zacht en bracht een groet.

Daarna het dorp weer uitgefietst,
onthutst en aangedaan,
zo onverwacht als in 't bestaan
het afscheid kruipt - zoiets.