Goudvis

Vroeger had ik een gouden vis,
heel fraai gesluierd en voornaam
met zonnelicht dat door het raam
het goud verguldt binnen de kom.

Hoe stralend zit hij niet te kijken,
dat jongetje van zeven jaar,
hoe toch zijn goudvis zo voldaan
daar zwemt op het dressoir,

alsof de wereld onder water
voor altijd op dit feest zal lijken
om bij 't zien van vissen later
nog steeds verbaasd te staan.

Ik voeg me bij zijn schaterlach,
iets jongs dat kraait en enthousiast
iets ziet dat in het circus past
- en doe of ik hetzelfde zag.

Toen voelde ik een diep verdriet
van iemand die na lange jaren
best wel een kom met vissen ziet,
maar het gevoel niet kon bewaren

rondom de wonderwereld van een vis
die helemaal niet eenzaam is,
en rijk voorzien van klatergoud
een vriendje heeft dat van hem houdt.