Doorschenen wolkenranden


Een engel kwam er op mijn pad
toen gister langs een winters strand
de zon verscheen boven 't zand
en verder schoof over het wad.

Hoog boven mij, daar zag ik hoe
de zon achter de wolken gaat,
pas bij de rand het zwart verslaat
- de strijd nog nimmer moe.

Van mij mag het een engel heten,
een hoger wezen dat begrijpt
dat wij, ontheemd en niet gerijpt,
van wolkenranden weinig weten.

Een God wellicht die met ons voelt
hoe wij uit 't paradijs verdreven
vaak leven tussen angst en beven
met weinig licht en onderkoeld.

Om er opnieuw bij stil te staan
dat wolken zijn voor alle regen
en zonlicht als een extra zegen
een toegift is in het bestaan.

Met "doorschenen wolkenranden",
een bundel eens van J.C. Bloem,
ontmoette ik langs stille stranden
iets van zijn zon, iets van zijn roem.


Reacties

  1. wonderlijk zijn de luchten
    het licht door het zwart
    zo heeft Hij het bedoeld

    vast...


    Heel mooi.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. je keek mee, hilly, en genoot van het... van hem... van lucht en licht...

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten