Pietje

Mijn kanarie was doodgegaan,
hij lag als een ding in zijn kooi,
 'k bleef verstijfd, geschrokken staan
en las in zijn verstarde ogen
dat de vogel was gevlogen.

Nog zocht ik in zijn vedertooi
de laatste klanken die hij zong,
alsof de dood mijzelf besprong.

Omringd door 't hemelse geluid
was ik verwend, zat urenlang
bij Caruso op de eerste rang
en kon dan huiswaarts gaan
als naar de Scala van Milaan.

Het is voorbij, de zaal loopt leeg,
mijn zacht applaus klinkt na.
Zijn recital dat mij ontsteeg
was eens mijn opera.
Geraakt door de belevenis
hoor ik nog steeds zijn lied,
en vraag waar het gebleven is
sinds Pietje mij verliet.

Het moet wel in de hemel zijn,
hoog tussen sterren in de lucht,
aan mens en kooi ontvlucht
- en eeuwig het refrein.