Parkiet

Soms vliegt hij uit, de kamer rond,
en in zijn wereldwijde vlucht
met het behang als blauwe lucht,
vraag ik hoe hij 't geluk toch vond.

Verrukt, maar ook wat aangedaan
door zoveel vreugde in 't bestaan,
kijk ik hem na in 't verre gaan
waarbij ik hoogstverbaasd blijf staan.

Dan keert hij weer en wipt terug
door 't open deurtje van zijn kooi
- en ik, betoverd door zijn tooi,
sluit voor hem af, kordaat en vlug.

Op mijn gezelschap zeer gesteld,
schuwt hij teveel aan woorden niet
en lijkt het wel of hij vertelt
uit sprookjes van een grasparkiet.

En nimmer raakt hij uitgepraat
over iets dat mij te boven gaat,
een vrijheid zonder gevangenis
terwijl hij toch gevangen is.