vrijgesproken

ik ging het kabinet binnen;
achter de tafel in zijn witte jas
zat daar de dokter en hij las
de stukken door; hij keek
alsof ik de verdachte was.

ik, het corpus delicti zelve,
zat op het puntje van mijn stoel
en luisterde naar wat ging komen.
was dit het einde van mijn dromen,
voorspeld al door een wee gevoel?

Met zo'n diagnose op papier
leek het slecht met me gesteld,
een soort beklaagde was ik hier,
met het vonnis haast geveld.

vooral toen dokter's felle ogen
spraken van groot mededogen,
schrok ik, of ik al hoorde zingen
engelen over hoog're dingen.

maar zolang er wonderen bestaan,
en de zegen komt van boven,
wil ik ootmoedig op de knieën gaan
en eindelijk, tot het einde toe geloven.

misschien wel daarom vrijgesproken,
ben ik van het onheil weer verlost.

maar vraag niet wat mijn vrijspraak kost
- nog daargelaten alle spoken.