het trotse hoge woord

In veel gedichten vaak gevonden
wat in 't gewone leven niet bestond,
het goud dat in de morgenstond
aan de horizon niet was te vinden.

Mensen die elkaar beminden,
maar bij het breken van de dag
de ander niet verdragen konden,
alsof het aan de liefde lag.

In hoeveel strofen niet ontmoet
hoe goed iets goeds de mensen doet,
maar al te vaak van korte duur
doofde het snel, het liefdesvuur.

Toch blijf ik in gedichten lezen,
want waar de mooiste woorden staan,
daar moet toch iets van liefde wezen
te midden van dit kort bestaan?

Laatst las ik het als uitgelegd,
door ene Roland Holst geschreven,
dat slechts met hoogmoed opgeheven
de liefde blijft - zoals hij 't zegt:

"O, laten wij maar zacht zijn; en maar niet
het trotse hoge woord van liefde spreken,
want hoeveel harten moesten daarom breken
onder den wind in hulpeloos verdriet."

Nog vaak en lang hierover nagedacht
in het weerlicht van de korte jaren
die wij samen samen waren
- en het vele diepe dat het bracht.