hoor ik een eigen klank: klingelende kerstmuziek
en plots, in een waas van warme weemoed, zie 'k
weer ons verdwenen huis, de laatste avond samen.
wat duister lamplicht, moeders vertellende toon,
en vader over Buggenhoutse boeken gebogen,
intens lezend naast de stoof. dat zagen onze ogen,
die oudjes allebei, met hun oudste en jongste zoon.
wij waren als vier rode rozen uit één tak,
vier rozen door één twijgje strak verbonden,
geen warm nest was ooit zo zorgzaam gewonden,
en 't was weer kerst die dit tafereel verbrak.
nu blijft dit beeld, in kleurige dagen van het jaar,
in champagne, en feest, en luide wensen om mekaar.
maar rijk aan dode dingen, moet warmte naar buiten.
het onbeschreven blad ligt klaar, terwijl de boeken sluiten.
een zo warm beeld dat als rode draad verder zal blijven leven in jouw leven....
BeantwoordenVerwijderenZo prachtig mooi!
de draad zal altijd om me heen gewikkeld blijven, k. daar ben ik zeker van.
BeantwoordenVerwijderenOoooooooooooooooo <3.....know the feeling.....
BeantwoordenVerwijderendan is het een warme echte feeling, lieve!
BeantwoordenVerwijderenKerstmis brengt herinneringen.
BeantwoordenVerwijderenDenk aan hoe het huis versiert werd.
De wandeling naar de kerstviering en zoveel meer.
Heel mooi verwoord, graag gelezen.
inderdaad hilly, mooie en warme, droeve en blijde...
BeantwoordenVerwijderen