je lach stond nog
met zilveren tanden
achter bedompte ruiten
mijn drift
toen ik
met moegedragen handen
de ramen sloot
in 't steigerend licht
mijn late lampen doofde
in avonden
waar wild
mijn ruiters draafden
getrouwen
in de eenzaamheid
met zilveren tanden
achter bedompte ruiten
mijn drift
toen ik
met moegedragen handen
de ramen sloot
in 't steigerend licht
mijn late lampen doofde
in avonden
waar wild
mijn ruiters draafden
getrouwen
in de eenzaamheid
hoe wild ruiters ook draven, de eenzaamheid wacht onder afgekoelde lakens waar slechts één kussen wordt opgeschud voor een gescalpeerd gevoel...
BeantwoordenVerwijderenprachtig gedicht!
je voelt me, k. met woord én dicht.
BeantwoordenVerwijderen