Wiske

Gister was ’t niets anders dan de dood,

toen ik van haar heengaan hoorde,

alles wat het leven bood.

Hoe vreemd te moede is het mij,

een hond die mij zo bekoorde

zozeer te missen van dichtbij.

Eerder was nog alles bij het oude,

een losse streel, een kwispel, een lach,

een dier dat ik zo graag zag

en dat ik als mezelf vertrouwde.

Weer komt de twijfel in me boven

wat het hiernamaals toch mag zijn:

een doekje voor het eeuwig bloeden,

een pleister tegen alle pijn?

Haar heengaan doet ’t me geloven

dat het goed was hier te zijn,

baasjes om elke dag te loven,

eten en drinken, wandelen als festijn.

Gewoon zoals het altijd was

de eeuwen door die voor haar lagen,

liggend op het eeuwig gras

als vrienden die elkander zagen.