Sneeuw

En eindelijk weer, na lange jaren,

kwamen de wolken uit de verte aan,

ze deden me door de ruiten staren,

waarlangs de eerste vlokken gaan.

Opnieuw verwonderd zie 'k hoe de tuin

zich stil verkleedt voor 't bal masquee,

met 't schaarse groen en winterbruin

in de armen van een witte fee.

Betoverd bijna blijf ik kijken

naar een dak van sneeuw op elke tak,

en hoe het ook nog steeds wil lijken

op hoe het vroeger tot me sprak.

Het plaatje op mijn kinderboek

met sneeuw achter een raamkozijn,

een vogel naar wat brood op zoek,

een grijze lucht als een festijn.

Een wereld met een vergezicht

dat ooit eens uit zou komen,

een witte deken die er ligt

over nog smetteloze dromen.

Vreemd te moede werd het even,

te denken dat de sneeuw weer smelt

- en wat wit was in ons leven,

nooit meer terugkomt, wordt verteld...