Beekje

Eens heb ik ons beekje er zien stromen

door een fris en zachtgroen land -

en van de herinnering niet bekomen

leeft het voort in al mijn dromen

met mijn hart eraan verpand.

Onopvallend en heel bescheiden,

helder nog als een riviertje doet,

zag ik het water door de weiden

met het gras aan beide zijden -

en, heel vreemd, het deed me goed.

Ook al werd ik later overspoeld

door de mooiste namen op de kaart

- als aardrijkskunde goed bedoeld -

nooit meer heb ik dat gevoeld

wat van ons beekje bleef bewaard.

Geen Mississippi kon evenaren

wat 't Buggenhoutse stroompje bracht,

geen Amazone wilde ik bevaren -

met Rijn en Nijl die vreemden waren,

zolang een helder water lacht.

Altijd weer ben 'k blijven staan

aan de oever van een snelle vliet,

verbaasd, verrast en ook ontdaan

als ik het water voorbij zag gaan,

maar waarheen, dat weet ik niet.