Perron

 

De mensen staan op hem te wachten,
vol ongeduld waar hij toch blijft,
waarom en zo, waarom te laat,
terwijl er aangegeven staat:
hij komt kwart voor achten.
 
Genietend van het ochtendlicht
dat benedenvalt zo transparant,
hou ik van iets verlate treinen
die de rails tot uit het zicht
in ’t zonlicht doen verschijnen,
onder de kap die mij omspant.
 
Als in ’t theater sta ik te kijken
naar seinen die op rood of groen
te pinken staan, terwijl ik hoor
dat alle wissels het nog doen,
en alles nog wil lijken
op Marklin, eens mijn kinderspoor.
 
Er ligt een wonder in besloten,
dat tijd die wachtend hier verglijdt,
iets weg heeft van een eeuwigheid
alsof de trein niet meer bestaat
en iets in mij veel verder gaat
dan aan ’t perron ontsproten.