Horizon

Soms tuur ik in gedachten overzee
door de patrijspoort van mijn leven,
waar toch de schepen zijn gebleven
die eens voeren met me mee.

Leeg en verlaten lijkt de oceaan,
de hoge baren heen, het water stil,
geen mens die ik aan boord zie staan
en naar me wuift of groeten wil.

Alsof het eb en vloed der jaren
de mensen uit elkander drijft
en het wrakhout dat er overblijft
mij in de tijd doet staren.

Zo gaat een mens de haven uit
en bijna niemand slaat het gade.
Geen uitvaart onder scheepsgefluit,
geen zakdoek op de kade.

Toch droom ik van een horizon
tot ver voorbij het zeemansgraf,
waarachter ik eens schrijven kon
hoeveel ik om het leven gaf.