heel onverwacht zag ik de zee,
het zilver van de golven,
de okers op het lege strand
onder mijn fantasie bedolven;
ik was er zomaar aanbeland.
een dutje was het, 's middags thuis
met heel de wereld aan de zee
en in de droom nam hij me mee,
gedragen door een zacht geruis.
er eventjes ertussen uit,
de dagjesmensen zien flaneren,
het helmgras vol van eigen groen,
de branding wit in hoger sferen,
de zon weer warm in elk seizoen.
vandaag, een pietsie achterover
in een heerlijk luie lange stoel,
het bracht de hemel met zich mee
en 't gaf me over aan de tover
waar ik van hou, die van de zee.
het zilver van de golven,
de okers op het lege strand
onder mijn fantasie bedolven;
ik was er zomaar aanbeland.
een dutje was het, 's middags thuis
met heel de wereld aan de zee
en in de droom nam hij me mee,
gedragen door een zacht geruis.
er eventjes ertussen uit,
de dagjesmensen zien flaneren,
het helmgras vol van eigen groen,
de branding wit in hoger sferen,
de zon weer warm in elk seizoen.
vandaag, een pietsie achterover
in een heerlijk luie lange stoel,
het bracht de hemel met zich mee
en 't gaf me over aan de tover
waar ik van hou, die van de zee.
na juist terug van een weekendje Zeeland lees ik dit gedicht met een mijmerende glimlach
BeantwoordenVerwijderenwat een zee met een mens kan doen, Merel..., pas Geland uit Zee..., ;-)
BeantwoordenVerwijderende zee tovert een lach
BeantwoordenVerwijderenduizend blije mensen
een emmer en een schepje
kind dat kleien mag
tovert een kasteel
een droom om in te wonen
de zon maakt met haar glans
"doodgewone"schelpen
tot een juweel
en vanin mijn kinderdromen zie ik hopen zandkasteel in de verten. dit zeetje dat je toevoegt spoelt nu om mijn voeten, Hilly!
BeantwoordenVerwijderen