in herfstige overwegingen, deze tijd.

Volop herfst is 't nu op de buiten,

Eenzaam loopt een haas, dit jaar geboren

en wind zit zomaar iets te fluiten.

Dit aanblik kan mij toch niet zo bekoren.

In de velden was het volop maïs rijden,

de tractors klonken woest en ver.

Wie kan mijn kleine weemoed verblijden,

nu licht vervaagt en nergens meer een ster

in de hemel straalt. Op stal staan al de koeien,

die hoesten niet meer in het natte gras,

en waar konden wij als kinderen stoeien,

weet ge nog, broer, hoe leuk het vroeger was

aan ons kleine huis, spelend tussen struiken?

Moeder riep ons voor het avondmaal

dat wij van ver al konden ruiken,

vader stond te lachen in 't portaal.

Weet ge nog? Daar dreven onze blije jaren,

en nu Allerheiligen, Allerzielen. Op uw graf,

ouders lief, dansen nog wat bruine blaren.

En hoe ver zijn wij van u nog af?