de naam van het vogeltje mogen we niet vergeten
na de winter en zeker zijn kleur, zo mooirood,
vooral op de borst (en 't rijmt op eeuwig dood)en de gewoonte om paaseieren te eten
hier voor het livingraam, en 't kan nooit gemeten
worden, maar misschien wel eeuwig hoe groot
de gedachtes aan moeder zijn, bij leven
blijft veel gedenken aan haar warme schoot.
vraagt ze waarom dit en dat moest gebeuren,
we zaten sprakeloos wat mee te kijken
naar buiten. misschien kunnen de tuinkleuren
voor het eerst openbreken voor een hemelhogepaaszon, in onze ogen die voor druppels wijken.
Reacties
Een reactie posten