nu lig je
stil in de tijd
je leven te verzwijgen
te klein en bleek
mijn woorden
je naam je lichaam
aan te raken
laat ik je voorzichtig
vroege herfst noemen
en lange winters
waken
bij wat ons overbleef
stil in de tijd
je leven te verzwijgen
te klein en bleek
mijn woorden
je naam je lichaam
aan te raken
laat ik je voorzichtig
vroege herfst noemen
en lange winters
waken
bij wat ons overbleef
zo breekbaar mooi dit stille, respectvolle gedicht...alsof je een tak hoort knakken, geen enkel ander geluid binnendringt....
BeantwoordenVerwijderenen met de kou die straks weer binnensijpelt...
BeantwoordenVerwijderen<3 Zo teer en broos....melancholisch met een zekere tristess....
BeantwoordenVerwijdereneen lichte triestheid is des mensen eigen, lieve.het leven zoals het is. waar onwerende wind kan huishouden, waar wolken lachend kunnen zeilen, waar liefde kan wonen maar ook sterven.
BeantwoordenVerwijderen