een tuil

Dolend door jouw mistige tuin
en hunkerend naar pas ontloken woorden
zing ik in een andere maat een andere toon
bevend voor je lichaam nu definitief verbleekt

in het teken van de kreeft
brandt de huid van je liefde
en dit mytisch epos wordt het grafschrift
van je kwijlende wervelkoning

het lakenschuiven van voeten
en je ritselende slangengebaren
bekoren mij voortdurend en oneindig
als geparfumeerde vrouwen

de lokroep van de korhaan weergalmt
de nevel vangt mijn sidderende klanken op

de sappen stollen losbandig tussen je vezels
en zelfs zonnestralen kunnen je niet meer redden
(aan de zelfkant van deze letters pluk ik je
rozen orchideeën en krysanten)

ruiters zijn voorgoed in onze zangen opgegaan
de zwaarden liggen in hun scheden

het anker is gelicht